Regularnie robię przerwy, choć miałam pisać :) Tak to bywa niestety, a ja to chyba jestem już mistrzem zrywów i upadków :) Walczę jednak z tym uparcie i ten blog jest tego niezbitym dowodem. Czemu jednak tak się dzieje? To bardzo proste. Brak czasu. Po prostu zwykły brak czasu, brak sił i konieczność udźwignięcia zbyt wielu spraw, zbyt wielu elementów na raz. Samodzielnie trzeba ogarnąć i dziecko i dom i pracę, a to czasami wykańcza. Nie chcę pozować na "silną, niezależną singielkę internetów". Jestem mamą samodzielną, daleką od marudzenia i użalania się nad sobą, ale jestem też zwykłym człowiekiem, który się męczy, czasem martwi, dołuje czy po prostu upada pod ciężarem obowiązków. Mój dzień jest bardzo normalny i zwyczajny, ale widzę, że jednocześnie ta zwyczajność bywa bardzo wykańczająca. Rano przedszkole, potem praca, potem po Młodego, trochę z nim pobyć, pobawić się, zwłaszcza teraz gdy jest ładna pogoda, trzeba trochę pobiegać na powietrzu, nie zamknę go przecież w słoneczny dzień w domu. Do tego coś ugotować, posprzątać, zrobić pranie, zakupy, prasowanie. Takie to zwykłe, a jednocześnie wyjątkowe. Tak, tak właśnie uważam, że jest to wyjątkowe. Dlaczego? Bo tylko ja mogę to zrobić w moim domu. Tylko ja tworzę mojemu dziecku wzór rodzinnego funkcjonowania, komunikowania się z ludźmi i ogarniania swoich codziennych obowiązków. To jest właśnie wyjątkowe. Za lat wiele, mój syn będzie dorosłym, samodzielnym mężczyzną i też będzie musiał podołać swoim obowiązkom. Najpierw pewnie sam, potem, mam nadzieję z jakąś fajną kobietą. Niestety drogie Mamy :) wychowujemy naszych synów nie dla siebie, a dla innej kobiety. I to, jak go wychowamy ma ogromne znaczenie. Widzę, że mój czterolatek obserwuje mnie, patrzy co i jak robię. Potem próbuje naśladować, powtarzać. Dlatego tak ważne i wyjątkowe jest to co robię dla niego na co dzień.
A Wy jakie macie swoje przemyślenia dotyczące Waszej organizacji życia? Jak sobie z tą organizacją radzicie? Pozdrawiam :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz